ne dumanı kaldı o atesin ne de rüzgarı...fumo-chariot

sensizlik uyuyormus pusuda
dumanima atesten duyulmayan sesim
yumusak tuylerinden icine ulasamayan elim
seni oyle cok seviyorlar ki
uzulemeden ayin oluyordum sana basli basima...
ister istemez ugurluyordum ulasmaya calisirken...
o merdivenleri bir bir inmeden
aciyi efendin bellemeden gitmeliydin hemen
dogrusunu sen biliyordun...
ve herseyde bir hayir oldugunu gosteriyordun...
dumanim tuterken; insanlara yetecek sevgim kalamiyordu
simdi, tutecek dumanim olmadigina ve,
yanmis gri tuylerinin atesi sondugune gore...
nereye harcayacagimi bilemedigim sevgim kucagimdan tasarken
koparilip eksiliyor sevgi sistemi organlarim

vaadettigim dumanla donatilmis parlak gunler 
dumansiz sonuk gunlere yenik dustu 
kazanamadik tarottaki chariot kartini simdilik beraber ama
ant iciyorum ki , kavradigim gibi avlayacagim onu.
ters donmusleri kaderle asacagim bacagindan 
sadece hic birsey yapmayarak...
benim kucuk dumanim iz birakacak isiyle her gittigim yerde 
sesimi dumanli ruhumun soluguyla doyuracagim 
inan ki sonunu bilmeden yasayacagim senle.
pes etmemis ama yeter ki sen aci cekme diye olumu kabul etmis bir sahip olacagim sana.

bakiyorum da ; dile dusuruyorum kendimi perisanligimdan 
bi de beni bile dusunuyordun birakirken vasiyetini
ben, kahvenin yanındaki biskuviydim
sen ,hemen gidip beni sevindirmenin pesindeki
dengeme karsi etkili bir altin vurustun .
ironiyle donakalmis bir katilik uzerimde.
"seni ayaklarimda ziplayinca da seviyorum lutfen ayaklarimda zıpla.......! "
diyecektim zamaninda. 
sonucunu bilerek uzun bos sozler soylemedim
o baska kisilerin pek sevdgi bir is...
tenezzul etmeyip yardim istemek adina giki cikmayan o kedi,
simdi caresizce aciyla mirildanip 2 tuylu pati adimi atip da icine giremedigi kumu isaret ediyordu bana yine o anlamli gozlerle
canimdan cigerimden sokup ettim o kucucuk yardimi
varimi yogumu serdim avcumdan
bir donumluk anlami goren o gozler ,kumlar icinde acida odaklanmisti bile
mucadele edecek gucu kalmayip yapacagi son seyi yapiyordu
oylece kalakalmis olumu bekliyordu kumda soguk bedeniyle
dingin bir bas egme ayini yaptik beraber
ellerimle akittim onu tasima kutusuna
doktora biraktim sabaha dek iyilesegine dair duyumlar alip
guvenmistim ... ne kadar da ahmakmisim.
kucucuk kedimi tek basina veterinerde olumle savasa birakmisim
kendinde olmasa da avcumla orda bitmeliydim
ne ihtiyacini giderebilmisti bu hayattan ne de amacini yaninda goturuyordu.
yitmeye yaklasmanin verdigi soku alip gitti
Suskun bir nefesin kurbaniyiz simdi
ardil yasamlar yasamaya öldün hatta öldük belki de senle.
dun vardin bugun yoksun diyen..
boylesi bir agirlik iste .

ah benim minik, tuylu oyuncak kedim
sanki o olmez gibiydi 
penceresinden uzakti karanliklar
ilk yagmurunu gorunce de tutmaya calismisti
olumu de tutamadan gitti.